‘आई म्हणजे असते काय? हंबरणारी एक व्याकूळ गाय.’ हे वाक्यच सारे काही सांगून जाते. मुलांना ठेच लागली तरी तिचे हृदय कळवळून येते. कामावरून किंवा बाहेरून घरी यायला उशीर झाला, तर ती आतुरतेने वाट पाहत असते.‘आई म्हणजे असते काय? हंबरणारी एक व्याकूळ गाय.’ हे वाक्यच सारे काही सांगून जाते. मुलांना ठेच लागली तरी तिचे हृदय कळवळून येते. कामावरून किंवा बाहेरून घरी यायला उशीर झाला, तर ती आतुरतेने वाट पाहत असते. मुलांनी तिच्याशी वाईटपणा केला तरी ती त्याची काळजी घेत असते. सध्याच्या जगात आईला घराबाहेर काढणारी मुलेसुद्धा असतात. खरे तर आई काय रसायन असते, हे त्यांना कळलेलेच नसते.
अशीच माझी आई हे एक प्रेमाचे प्रतीक होते. लहानपणापासून तिने मला फार प्रेमात वाढवले. काळजी घेतली. आजूबाजूच्या लोकांवरसुद्धा मायेचे पांघरुण घातले. ती देवधर्म, पूजापाठ सतत करीत असे, पण देवावरचा विश्वास उडावा यापर्यंत तिला देवाने त्रास दिला.
आठ वर्षापूर्वी तिला कर्करोगाने गाठले. त्यातून ती त्रासदायक उपचार करून उभी राहिली. माझ्या मागे मायेचा त्रास असावा म्हणून. आम्हाला तो एक खंबीर आधार होता, पण परत देवाने तिला चार वर्षापूर्वी हृदयरोग दिला. डॉक्टरांनी ऑपरेशन करण्याचा सल्ला दिला. आम्ही सर्वानी सर्व तयारी केली, पण पितृपक्ष म्हणून तिने ऑपरेशन पुढे ढकलण्यास सांगितले. त्यातच घात झाला, तिला अर्धागवायूचा झटका आला. तिची उजवी बाजू निकामी झाली. वाचा गेली. माझ्या पाठीवर प्रेमाने फिरणारा तिचा हात आता फिरू शकणार नव्हता. मला सल्ला देणारी आता बोलू शकत नव्हती. तिच्या रूममध्ये मी एक बेलचे बटन ठेवले व बेल माझ्या रूममध्ये. तिला वाटल्यास ती मला बोलावू शकत होतो. मी उशिरापर्यंत झोपलो की, ती बेल वाजवत राहायची. वीस-पंचवीस मिनिटांनी बेल वाजवायची. मी तेथे गेलो की, हसत राहायची मस्करी केली म्हणून. माझी सतत तिला काळजी असायची. कामासाठी बाहेर गेल्यावर उशीर झाला की घरच्यांना त्रासून सोडायची.
तिच्या आजारपणात मी मला जमेल तशी तिची काळजी घ्यायचो. नातेवाईक-इतर लोक बोलायचे की, तू किती तिची सेवा करतोस, पण आपण तिची सेवा करत नसून आपल्या जन्मापासून मोठे होईपर्यंत तिने आपल्याला जसे सांभाळले त्याचीच आपण परतफेड करीत असतो, हे मला तेव्हा समजले.
तिच्या शेवटच्या काळात तिला हॉस्पिटलमध्ये ठेवावे लागले. मी तिच्याबरोबर रात्री राहायचो. नंतर एक बाई रात्रीसाठी ठेवली. मी सकाळी लवकर हॉस्पिटलमध्ये जायचो. त्या दिवशी मी वडिलांना सकाळी लवकर पाठवले मी नंतर येतो, असे सांगितले. मला उशीर झाला. अचानक वडिलांचा फोन आला, तू आला नाहीस म्हणून ती त्रागा करत आहे. मी हॉस्पिटलला गेलो. वडिलांना घरी पाठवले. नर्सने सांगितले की, ती कॉफी पित नाही आहे. मी तिला दोन घोट कॉफी प्यायला लावली आणि तिथेच तिने प्राण सोडला. शेवटपर्यंत तिने मला प्रेमाने जखडले होते. मरणाला थांबवून ती माझी वाट पाहत होती. मी गेल्यावर तिने प्राण सोडला.
कधी-कधी तिला भेटावेसे वाटते, पण त्यासाठी हे जग सोडायला पाहिजे. जग सोडल्यावर मला नक्की ती भेटेल. तिथेसुद्धा ती माझीच काळजी घेण्यासाठी वाट पाहत असेल.
pharch chhan