चमचमत्या चांदण्यांनी गोंदलेली..
तिथे वर आभाळावर अथांग पसरलेली
गडद काळी निळी अनंताची पोकळी..
चमचमत्या चांदण्यांनी गोंदलेली..
तिथे वर आभाळावर अथांग पसरलेली
गडद काळी निळी अनंताची पोकळी..
आणि आपण
आपण इथे दूर खाली..
आपण.. आपण कुठे तर
हे एवढय़ा अतिप्रचंड ब्रह्मांडाच्या
कोणत्यातरी सांधीकोप-यात..!
प्रचंड ठिपक्यांच्या रांगोळीतल्या
एखाद्या एवढय़ाशा ठिपक्याचा
दिसेल न दिसेलसा जेमतेम एक टीपूस
000
कुडीचा भाता चालू असतो..
म्हणून धडधडत्या छातीने
जिवंत असतो म्हणायचं.!
एरवी आपण म्हणजे
आतडे पिळवटून भुकेसाठी
जगणे जगणारा एक क्षुद्र श्वास
000
आणि तो ?
तो!!!!? म्हणजे
आपण ज्याला मानतो तो..
किंवा मानत नाही तो!?
तो तर त्याही पल्याड
या अक्राळविक्राळ जगताला सावरून
अनंत पटीने शिल्लक असलेला तो..!
अर्थात, ही तो असा असण्याची,
आपली पुरातन संकल्पना..!!
कुणास ठाऊक,
त्याला आपली अशी संकल्पना आहे,
हे माहीत तरी आहे की नाही.!
किंबहुना या त्याच्या
असण्याच्या संकल्पनेपलीकडे
खरंच अस्तित्वात असतो, कीनाही तो!
की तो मरून गेलाय मणक्यातून,
त्यानेच निर्मिलेल्या या जगाचे
हे अवाढव्य ओझे बाळगून!?
काहीच धड आणि ठाम
माहिती नसलेला..
कसा असेल.. की नसेल तो!
000
एकच ‘तो’ तरी कशावरून?
‘तो’, ‘तो’ आणि अनेक ‘तो’ मिळून
‘तों’ची जमात असेल तर?
आपल्यात कशी दिवाळीला
किल्ले बनवायची स्पर्धा असते..
तशी ‘तों’ची विश्व बनविण्याची
जोरदार स्पर्धा चालू असेल तर?
000
हो आणि पुन्हा
‘तो’ तोच आहे की ‘ती’ आहे ?
की निव्वळ ‘ते’?
किंवा खरं तर असायला हवं त्याने
या शाब्दिक कसोटय़ा पलीकडे..!
त्यांनीच जन्माला घातलं असेल तर,
भाषा जन्मण्याच्या आधीपासूनच
असणार ना तो!?
मग त्याला कशाला असेल
आपल्या ‘तो’,‘ती’च्या त्रोटक भाषेचा अडसर?
पण गंमत म्हणजे,
इथे जमिनीवर मात्र
आम्हा माणसांच्या भाषेत..
सर्वाधिक लिखाण, चर्चा
हमरी तुमरीची वादावादी
असते त्याच्याच विषयी..!
000
कोण असतो आस्तिक
कोणी नास्तिक..
कोणी श्रद्धाळू, कोणी अंधश्रद्ध
तो असेल असे मानणारे,
तो नसेल असे समजणा-याला झोडतात..
हेही समजा समजून घेऊ.!
पण विनोदबुद्धीचा कहर म्हणजे
तो असतो असे मानणारेच
त्याला आपणच ठेवलेल्या
वेगवेगळ्या नावाने
करतात आपापसात मारामा-या!
आहे की, नाही केविलवाणा विनोद!?
त्याला न मानणा-याचा
त्याच्याच नावाने शिरच्छेद
आणि त्याला मानणाऱ्यांचेही
त्याच्याच अनेक नावांनी
होत असतात कट्टर राडे!
000
त्याच्या नावाने असतो
सगळ्यात मोठा बागुलबुवा!
त्याचे अनेक नमस्कारविधी
पूजेचे कितीतरी सोपस्कार
पार प्रार्थनाही वेगळ्या वेगळ्या..!
चुकून असलाच तो
तर तोही कन्फ्युज व्हावा,
की हे पृथ्वीवरचे लोक
आपल्याला नमस्कार करतायंत,
की लाथाडतायत म्हणून..?
000
त्या महाकायाला किंवा
कायाच नसलेल्या त्या निराकाराला
दिसत तरी असू का ठिपक्यासारखे आपण?
असलाच तो तर असेल का
एवढा प्रचंड..
की असेल सूक्ष्माहूनही सूक्ष्म!?
की असावा एखाद्या अगडबंब पसरलेल्या
अमिबासारखा मधे फुगीर,
बाकी इकडून तिकडे ताणलेला..
अन् आपण त्याच्या पोटात!
कदाचित त्याच्याच महाकाय
शरीराचा एक भाग म्हणून…
000
आपल्या पण शरीरात
नाहीत का फिरत लाखो पेशी
कुणी पांढ-या कुणी तांबडय़ा.!
त्या पेशींचेही नानाविध प्रकार..
जंतासारखे कृमीसुद्धा
वळवळतातच की पोटात..!
शिवाय असतात कित्येक
जीवाणू-विषाणू अनेक प्रकारचे..
यातले काही रोज जन्माला येतात
तसेच काही मरतातही
आपल्या आतल्याच उष्ण दफनभूमीत..!
आपल्या त्वचेवर आणि त्वचेच्या आत
हे सगळं अथांग जीवन
फिरत असतं अविरत..
एखाद्या सर्पिल्या आकाशगंगेच्या भोवती
ग्रहममंडळाने एका लयीत
गिरक्या घेत असावं
तसं चाललेलं असतं,
आपल्या आत.. आतही
एका वेगळ्या सृष्टीचं चलनवलन..!
मग त्या लाखो पेशींचे
ईश्वर असतो का आपण?
किमान त्यांच्या आकाराच्या मानाने
आपण म्हणजे एक ब्रह्मांडच की!
000
आपल्या आतल्या कित्येक पेशी
काम करत असतात आपण जगावं म्हणून,
तेही पोटाच्या गिरणीतून
मिळणा-या थोडय़ाशा शिध्यावर..!
आपण फक्त गिळतो
अथवा श्वास आत घेतो..
ते जातं आपोआप अन्नलिकेतून उदरात,
होतात त्यावर संस्कार
ग्रंथींचे स्रव स्त्रावून..
प्रथिने, कबरेदके सगळं
वेगळं वेगळं होऊन,
पोसले जातात शरीरातले
सगळे अवयव..
हे नक्की कसं चालतं,
काय घडतं आत
आपल्याला कुठे पत्ता असतो?
फक्त भुकेची जाणीव होते
किंवा पोटदुखीची, अतिसाराची
वेदना जाणवते..
प्रत्येक पेशी, जीवाणू विषाणू
म्हणजे एक जीवच असतो
त्यातले कित्येक जीव
जगतात आणि मरतातही..
म्हणजे किती आत्मे भटकत असतील
आपल्या आत..
की भूतपिशाच्चेही असतील त्यांचे!
मग या पेशी करत असतील का प्रार्थना?
000
आपल्याला कळतसुद्धा नाही
काय चाललंय आपल्याच शरीरात!
तर तो जो कोणी असेल
त्या बिचा-यानेही कशी घ्यावी दखल
प्रचंड पसरलेल्या या विश्वात
विषाणूहून लहान असलेल्या आपल्या प्रत्येकाची?
000
आहे की नाही गंमत?
000
मस्त जगावं की नाही पेशीसारखं?
पण नाही..
आम्ही माणसे म्हणजे
शरीर तोडून आसमान धुंडाळणा-या
जिज्ञासू पेशाच्या पेशावर पेशी.!
म्हणून तर आम्ही माणसं आहोत..
आणि तो?
नसला तरी तरी त्याला शोधू असे आम्ही!
000
वास्तविक का असेल?
अन् का नसेल तो?
000
काढून ठेवलेल्या चित्रात
चित्रकार असतो का?
प्रत्यक्ष नसला तरी असायलाच हवा की,
त्याचा स्पर्श त्यानेच लावलेल्या रंगारंगात!
मग का नसेल,
आपणच निर्माण केलेल्या जगात
..तो!
000
चित्रकार मरून जातो
पण चित्र तेवढं तसंच राहतं..
त्यांनी प्रसवलेलं विश्व तसंच राहिलं
आणि अकालीच झाला असेल का ‘तो’ मृत ?
000
परंतु एक गडबड आहे!
रंग कागद चित्रसाहित्य
आमचा चित्रकार नसतो तयार करत!
चित्रकार स्वत:देखील कुणीतरी
दुस-यानेच जन्माला घातलेला असतो !
000
पण तो ???
कदाचित
..तो..
स्वत:लाच
स्वत:च्या पोटी
जन्माला घालत असेल तर?
It’s about time soeonme wrote about this.