तो दिसायला अगदी सर्वसामान्य माणसांसारखा. त्याच्या वागण्याबोलण्यातही हाच साधेपणा दिसून येतो. एक साधसं शर्ट, तशीच काहीशी चुरगळलेली पॅंट, पायात एक चप्पल.
तो दिसायला अगदी सर्वसामान्य माणसांसारखा. त्याच्या वागण्याबोलण्यातही हाच साधेपणा दिसून येतो. एक साधसं शर्ट, तशीच काहीशी चुरगळलेली पॅंट, पायात एक चप्पल. चेह-यावर जगाविषयीची लहान मुलासारखी उत्सुकता. डोळयात साधेपणा इतका की हा जणू एखाद्या आश्रमात राहात असावा असा. हे सारं त्याला प्रत्यक्ष पाहात असतांना. हाच माणूस जेव्हा पडद्यावर दिसतो ना तेव्हा त्याच्यात दिसत असतो एक जबरदस्त ताकतीचा नट. आपल्या विलक्षण अभिनयाने रसिकांच्याही मनात आदराचं स्थान मिळवलेल्या शंशाक शेंडे याच्या बरोबर मारलेल्या या गप्पा.
शंशाक हा मुळ टेंभूर्णीचा. त्याच्या घरात कुणाचा कधी अभिनय वा या क्षेत्राशी संबंध आला नाही. त्याचं महाविद्यालयीन शिक्षण झालं ते नगरमध्ये. पुढे काही कामधाम करण्यासाठी म्हणून तो पुण्यात आला. तिथे त्याचा स्क्रिन प्रिटींगचा व्यवसाय होता. पुढे या व्यवसायात त्याला फार फायदा झाला नाही. त्याचवेळी आपण आता पुढे काय करायचं हा प्रश्न भेडसाऊ लागला. नाटकाची वा अभिनयाची आवड होती. मात्र त्या आधी कधी कुठे काम केलं नव्हतं. एकदा असाच विचार करत असतांना आपण अभिनय क्षेत्रात काही करुयाका असं त्याला वाटलं. कारण होतं सत्यदेव दुबेंच्या कार्यशाळेचं. एका जाहिरातीनं त्याच्या विचारांची दिशा बदलली. त्याने या कोर्सला अॅडमिशन घेण्यासाठी प्रयत्न केला.
त्याकाळी त्याची जी फि होती ती भरण्यापुरतेही पैसे त्याच्याकडे नव्हते. त्यात तीनदा ते शिबीर त्याच्याकडून हुकलं. पुढे एकदा हिय्या करुन त्याने प्रवेश घेतलाच. या ठिकाणी अभिनय शिकता शिकता जीवनालाच एक वेगळी कलाटणी मिळाली. याच शिबीरापासून सोनाली कुलकर्णी, किरण यज्ञोपवीत असे मित्र मिळाले. त्यातून पुढे ‘समन्वय’ ही नाटयसंस्था उदयाला आली. त्यातच्या माध्यमातून त्याने मग नाटकांमधून अभिनय वगैरे करायला सुरुवात केली. पहिल्यांदा व्यवसायिक नाटक केलं ते निळू फुलेंबरोबर त्यात गार्गीही होती. मनोमिलन नावाच्या या नाटकाचे त्यांनी अनेक प्रयोग केले.
याच काळात विशाल भारद्वाज यांचा एक असिस्टंट पुण्यात कलाकारांच्या निवडीसाठी आला होता. शंशाकची त्याने माहिती काढली होती. त्याने त्याला ऑडीशनसाठी बोलावलं. मात्र त्यात शशांकला काही विशेष रस वाटला नाही. त्यामुळे त्याने या ऑडीशनला जाण्यास नकार दिला. रात्री त्याचा पुन्हा फोन आला. ‘मी मुंबईला जात आहे केवळ तूमच्यासाठी थांबलो आहे.’ यावर मग तो त्याला भेटायला गेला. भेटता भेटताच त्याने ‘हे कसं करता येईल? ते कसं करता येईल?’ असे प्रश्न विचारत त्याची ऑडीशन पूर्ण केली. त्यानंतर तो मुंबईला निघून गेला. त्याच रात्री तीन साडेतीन वाजता त्याचा पुन्हा फोन आला. ‘तूम्ही उद्या मुंबईला या. सकाळी आठ वाजता.’
शशांक म्हणाला की ‘मला काही एवढया सकाळी येता येणार नाही.’ त्यावर त्याने साडेबाराची वेळ दिली. त्यावेळी विशाल भारद्वाज यांच्याशी भेट झाली. त्यांनी त्याला थेट चिल्लर पार्टी या चित्रपटातली भूमिका देऊ केली. त्यानंतर शशांकची हिंदीतली कारकिर्द सुरु झाली. त्यावेळी विशाल भारद्वाज यांनी त्याला एक मंत्र दिला. ‘कामासाठी कधीही फ्लर्टीग करायचं नाही. जे काम आपल्याला मिळणार आहे ते आपल्याला मिळणारच आहे.’ या मंत्रावर तो आजही कायम आहे.
पुढे महेश मांजरेकर हे लालबाग परळ या चित्रपटाची जुळवाजुळव करत होते. त्यावेळी त्यांनी शशांकला भेटायला बोलावले. त्याला अनेक पोषाख घालून पाहण्यात आले. कोणत्या भूमिकेसाठी तो योग्य आहे हे महेश मांजरेकर पाहात होते. त्यानंतर त्यांनी त्याला यातली बाबांची भूमिका दिली. ‘ही भूमिका तर मिळाली मात्र नंतर मला फार टेन्शन आलं.’ असं शशांक म्हणतो. आपल्यासमोर बायकोच्या रोलमध्ये चक्क सीमा विश्वास होती. त्या फारच मोठया अभिनेत्री आहेत. त्यामुळे त्यांच्याबरोबर काम कसं करायचं याचचं दडपण सगळयात अधिक होतं. ते काम लोकांसमोर आलं व नंतर मग एकापाठोपाठ एक काम येतचं गेलं. नुकत्याच आलेल्या त्याच्या ‘ख्वाडा’ या चित्रपटातल्या भूमिकेसाठी त्याचं फारच कौतुक झालं. कोणतीही भूमिका त्याच्यासमोर आली की त्यात आपला जीव टाकायचा हे त्याचं धोरण. त्यामुळे त्याने साकारलेलं प्रत्येक पात्र हे जणू तोच आहे असं वाटतं.
शशांक शेंडेची कामाची पद्धतही अगदी वेगळी आहे. जी भूमिका त्याला करायची असते. त्या भूमिकेचा त्याचा स्वत:चा असा अभ्यास असतो. त्याच्याकडे जे स्क्रिप्ट येतं. त्याबरोबर तो आपल्या भूमिकेची वेगळी नोट काढतो. त्याची पार्श्वभूमी काय? त्याची मानसिकता काय? त्याच्यावर कशाचा प्रभाव आहे या सा-या गोष्टींचा अभ्यास करुन त्यावर मग तो आपल्या अभिनयाची एक धाटणी ठरवतो. त्यात कोणतीही शैली न येऊ देता केवळ त्या पात्राचाच विचार केल्यामुळे दिग्दर्शकाने थोडयाफार सूचना जरी केल्या तरी त्याचं पात्र मात्र तो चोख वठवतो. सध्या शशांकचा ‘बाबांची शाळा’ हा चित्रपट पुढच्या आठवडयात प्रदर्शित होत आहे. या चित्रपटात तो एका कैद्याची भूमिका करतोय.
आपल्या बायकोबरोबर झालेल्या एका छोटयाशा भांडणानंतर तो बायकोचा खुन करतो. मात्र त्यानंतर त्याच्या मुलीच्या आयुष्याची मात्र वाताहात होते. त्यावर तडफडणारा, आपल्या मुलीच्या भवितव्यासाठी चिंतीत असणारा व त्याचबरोबर आपल्या कृत्याच्या पश्चिातापात असलेला बाबा त्याने या चित्रपटात रेखाटला आहे. ही भूमिकाही त्याच्या इतर अनेक भूमिकांसारखीच यशस्वी होईल यात काही शंका नाही.
सध्या शशांक एका कोकणीं चित्रपटातही भूमिका करतोय. ‘मोनेर माया’ असं या चित्रपटाचं नाव आहे. या चित्रपटात बाप व लेक यांचे संबंध यात दाखवण्यात आले आहेत. या चित्रपटातली भूमिकाही वैशिष्टयपूर्ण अशीच आहे. यात तो पहिल्यांदाच एका गोवानीज माणसाची भूमिका करतोय. हा चित्रपट व त्याचा विषय हा फारच तरल व संवेदनशील असा आहे. ‘रिंगण’ हा त्याचा चित्रपट व त्यातली त्याची भूमिका सध्या अनेक चित्रपट महोत्सवांमध्ये गाजत आहे. त्याचबरोबर ‘बिस्कीट’ या आणखी एका चित्रपटातही तो भूमिका करत आहे. चित्रपट हे त्याचं पॅशन आहे. जागतिक सिनेमांचा जबरदस्त अभ्यास असलेल्या शशांक शेंडेकडे सध्या जगातल्या उत्तमोत्तम दिग्दर्शकांचे एकूण साडेपाच हजार चित्रपट आहेत. त्याचा अभ्यास आजही सुरुच आहे. भविष्यात त्याच्याही चित्रपटांचा संग्रह असाच कुणाकडे पाहायला मिळणार हे निश्चित.
खूप छान . लेखाबरोबर व्हिडीओ जोडणे शक्य आहे का ?