गेली सतरा वर्ष मी सिव्हिल इंजिनीअरिंग आणि आर्किटेक्चर क्षेत्रात काम करतेय. कमर्शिअल आणि रेसिडेंशिअल ठिकाणांचं डिझाइन, लॅण्डस्कॅपची रचना मी करते.
गेली सतरा वर्ष मी सिव्हिल इंजिनीअरिंग आणि आर्किटेक्चर क्षेत्रात काम करतेय. कमर्शिअल आणि रेसिडेंशिअल ठिकाणांचं डिझाइन, लॅण्डस्कॅपची रचना मी करते. आजच्या धावपळीच्या जगात एखादा मनापासून जोपासलेला छंद आपल्या मनातला फुलांचा ताटवा नेहमीच टवटवीत ठेवतो, असं मला वाटतं. दररोज विटा, सिमेंट काँक्रिट यांची चित्रं काढताना आणि त्यांची कॅल्क्युलेशन्स करताना मलाही असाच एक छंद मिळाला.. फोटोग्राफीचा छंद.
या छंदामुळे माझं जीवन उजळून निघालं. फोटोग्राफी सुरू केल्यावर ठाण्यात फोटो सर्कल सोसायटीत रुजू झाले. सुरुवात केली तेव्हा काही कळत नव्हतं. फक्त फोटो छान आहे का वाईट, एवढंच सांगितलं जायचं. वेगवेगळी प्रदर्शन पाहिल्यावर त्यातल्या छटा कळू लागल्या. मग एखादा फोटो त्याच्या उठून दिसणा-या रंगावरून ठरवायचा की, त्यातील संकल्पना शोधायची या गोष्टी मी हळूहळू शिकत गेले. मात्र खरा कस फोटोग्राफीच्या स्पर्धेतून लागतो.
तांत्रिक माहिती घेऊन हळूहळू मी फोटोग्राफीची सुरुवात केली. ऑफिस, जबाबदा-या त्यातून छंद जोपासणं सोपं नसतं. पण आवड असली की सवड मिळतेच. तर तसंच काहीसं माझं झालं. ही व्यवधानं सांभाळत मी जेव्हा फोटोग्राफीसाठी जाते, तेव्हा जबाबदा-या त्या काळापुरत्या अदृश्य होतात. हीच छंदांची किमया आहे. आपल्याला जी गोष्ट आवडते त्यात आपण समरस होऊन जातो. असं म्हटलं जातं की, फोटोग्राफी हे पुरुषप्रधान क्षेत्र आहे. फोटोग्राफी एक छंद म्हणून जोपासताना कल्पनाशक्ती बाळगणं गरजेचं आहे.
अभिरुचीसंपन्न दृष्टी हवी, सातत्य हवं, चिकाटी हवी, निरीक्षणशक्ती हवी आणि सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे स्वसरंक्षणसामर्थ्य हवं. तांत्रिक ज्ञानही तेवढय़ाच ताकदीचं हवं. असे म्हटलं जातं की, स्त्रियांना तांत्रिक ज्ञान जास्त अवगत नसतं. मात्र आता तांत्रिक क्षेत्रात महिला आघाडीवर असल्याचं आपल्याला दिसत आहेत. त्यामुळे आता बाऊ न करता फोटोमधील तांत्रिक ज्ञानही आत्मसात करता येतं. फ्रेम कशी आहे, कशी असायला हवी, हेही कळतं.
स्त्रियांनी काढलेल्या फोटोग्राफी प्रदर्शनंसुद्धा आम्ही ठाण्यात भरवतो. ‘विद्युल्लता’ नावाच्या प्रदर्शनांतर्गत विविध क्षेत्रातील काम करणा-या महिलांचे फोटो आम्ही वर्षभर काम करून मिळवतो. त्यांचं कार्य समाजासमोर आणण्याचा आमचा प्रयत्न असतो. कुडाळच्या नसिमादीदी हुरजूक यांच्या संस्थेत फोटो काढताना अपंगाचे फोटो कसे काढावेत, याबाबत द्विधा मन:स्थिती होती, पण तिथल्या मुलींचा उत्साह पाहून, त्यांचं काम पाहून आम्ही अवाक झालो. असे अनेक अनुभव फोटोग्राफीच्या निमित्ताने मिळाले. आजवर मी राष्ट्रीय स्तरापर्यंत काम केलं होतं. गेल्या महिन्यात मी पहिल्यांदा आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शनातही सहभाग घेतला. फोटोग्राफीच्या माध्यमातूनच मी आज तुमच्यापर्यंत पोहोचू शकले. थोडक्यात, आपली इच्छा असेल तर कोणतीही गोष्ट अशक्य नाही.