‘‘तुझी आई अत्यंत सडू वृत्तीची आणि कुचकी आहे.’’ या तिच्या विधानावर भांडणाला तोंड फुटले होते. त्याचे कान गरम नि लाल झाले. नाकपुडय़ा फुलल्या. आईबद्दल एकही अपशब्द ऐकून घेणार नाही असं तो गुरगुरत म्हणाला.
चौदा तारीख अगदी रुखी-सुखी गेली लीनाची. नरेंद्रशी भांडून ती गेले चार महिने रेग्यांच्या घरात.. अर्थात माहेरी परतली होती ना! आश्चर्य म्हणजे नरेंद्रने एकही फोन तिला गेल्या चार महिन्यांत केला नव्हता. तो नव्हता का मिस् करत लीनाला?
‘‘तुझी आई अत्यंत सडू वृत्तीची आणि कुचकी आहे.’’ या तिच्या विधानावर भांडणाला तोंड फुटले होते. त्याचे कान गरम नि लाल झाले. नाकपुडय़ा फुलल्या. आईबद्दल एकही अपशब्द ऐकून घेणार नाही असं तो गुरगुरत म्हणाला. त्यावर ‘‘मग लग्न कशाला केलंस?
आईच्याच कुशीत झोपायचं ना नरूबाळ’’ ही तिची अतिशय जेन्सुइन प्रतिक्रिया त्याला बोचली होती. टोचली होती. ‘ममाज बॉय’ ही त्याला शिवी वाटली होती. नरेंद्रची प्राणप्रिय आई, म्हणजे सुनंदा प्रोफेसर होती आणि कॉलेजात रमली होती. तिच्या कॉलेजच्या मैत्रिणींचा सिलेक्टेड ग्रुप घरी आला होता.
‘‘‘नाचा’ युनिव्हर्सिटीतून साधी बी. ए. विथ कथ्थक आहे ती. त्यांच्या घरात स्टँडर्ड नाही. आई ‘भात वरण’ युनिव्हर्सिटी बी. ए. आहे गं. नि वडील वायसीएमओयूतून एम. ए.!’’
सुनंदाचे बोलणे बोचरे नव्हते का प्रिय वाचकांनो? तुझी मुंबई युनिव्हर्सिटी तेवढी स्टँडर्ड का गं टवळे? अगं माझ्या ‘नालंदा’ ला ‘नाचा’ म्हणतेस?
एसएन्डीटीला ‘भातवरण’ म्हणतेस? अगं भवाने, वायसीएमओयूनं अनेक शिकू न शिकलेल्यांना उच्च शिक्षणाची संधी दिलीय. माझे बाबा पन्नासाव्या वर्षी एमए होऊ शकले तिथे! लीनाच्या हृदयात आगडोंब उसळला. ही सासू की ‘उपहास’ फॅक्टरी? थांब! आज नरेंद्र आला की अशी तुझी काढते ना!
मनभर पसरलेला वणवा तिनं कसाबसा नरेंद्र येईपर्यंत बंदिस्त केला होता. ती आतुरतेनं त्याच्या येण्याची वाट बघत होती. पण नेमकं आपलं माणूस जेव्हा आपल्याला लवकर यावं असं वाटतं ना, अगदी तेव्हाच ते उशीर करून येतं. आपला अनुभव नक्कीच याहून वेगळा नसेल. नरेंद्र रात्री नऊला घरी आला.
‘‘अरे, किती उशीर? माझा इथे जीव जायची वेळ आली कुजक्या कांद्याच्या वासानं! संबंध घर सडलंय!’’ ती तणतणली.
‘‘अगं आईच्या स्टुडंटची उद्या व्हायव्हा व्होसे आहे. त्याला काही महत्त्वाची कागदपत्रं पोचवली मी कालिन्याला आणि ती सुद्धा ऑफिस अवर्सनंतर. बाया दी वे.. कुजके कांदे घरात का ठेवले? कमाल आहे. कमालच आहे!’’
‘‘मला म्हणतीय शुंभा ती कुजका कांदा! मी सडू.’’ सुनंदा मधे पडली तसा लीनाचा फ्यूज उडाला.
‘‘स्वत:ला समजतात काय या बाई? माझं विद्यापीठ ‘नाचा!’ विद्यापीठ? आईची ‘भातवरण’ डिग्री? मैत्रिणी खिदळल्या की त्यांच्या. अहो मॅडम ‘नाचा’ची स्टुडंट मी! मॉरिशसला परफॉर्म करून आलेय’’
‘‘मॉरिशसचा टिंब जगाच्या नकाशावर आहे पण तोरा बघ नरू! व्हाईट हाऊसला परफॉर्म केल्याचा! थट्टा केली रे मी! पण स्पोर्ट्समन स्पिरिट शून्यय लीनाकडे. मी सडू! मी कुजकी! बरं बाई.. तसं तर तसं! सासूला कोणती सून नावाजते?’’ डोळा पाणी.
‘‘आई प्लीज, रडू नको. ए लीना.. आईला एक शब्दही अधिक उणा बोललीस तर बघ हं’’
‘‘बस ना तिला कवटाळून. ममाज बॉय! ही मी चालले.’’
‘‘थांब, रात्र झालीय. मी सोडतो गाडीनं.’’ इतका वेळ गप्प असलेले सासरे उठले नि लीनाला त्यांनी गाडीनं रेग्यांच्या घरी सोडलं.
‘‘जे बोलायचा मला धीर झाला नाही लीना, ते तू बोललीस. लग्नानंतर पंधरा दिवसांत! हॅट्स ऑफ रेगे मॅडम. खाशी जिरली सुनंदीफंदीगंदीची!’’
बापरे! सास-यांचं ते ‘शुभनामकरण’ ऐकून लीना तर रागच विसरली आणि हसायला लागली.
‘‘आता नाक मुठीत धरून नरू येईल शरण! तेव्हाच ये! तोवर मस्त मजेत राहा रेग्यांच्या घरात. काय? एंजॉय!’’
सास-यांचं बोलणं ऐकून तिला सगळं सोपं वाटलं होतं. पण ते सोपं नव्हतं मित्रांनो. अजिबात सोपं नव्हतं.
विशेषत: व्हॅलेंटाईन डे ला बाबांनी आईला लाल गुलाबांचा गेंद दिला नि वय विसरून तिला जवळ घेतलं तेव्हा तिचा उरला सुरला धीरही खलास झाला. त्यात सखीनं भर घातली.
‘‘नक्की त्या कुजक्या कांद्यानं डोकं चालवलं असणार! अशा छप्पन्न लीना तुझ्यासमोर उभ्या करीन! हिलाच काय गूळ लागलाय? चार महिने झाले, एक तरी फोन केलान? एक तरी व्हाट्सअॅपवर एसएमेस पाठवलान? व्हॅलेंटाईन डे ला तरी ‘एकी’ करायची? पण चढेल कार्टी ती चढेल कार्टी. जाने दो!’’
सखी म्हणाली ते लीनाला तंतोतंत पटलं. मस्ट बी द सेम! खलनयिका कुठली.. अरे आपण नरूच्या फोनची, एसेमेसची वाट बघत राहिलो.. पण
आपणसुद्धा का नाही रिस्पॉन्स दिला?
लीनाचा ‘प्रेमदिवस’ संपून गेला. सुकून गेला. करपून गेला. तिचं डोकं भणाणलं. दुखायला लागलं. ती नरेंद्रची मनातून वाट बघायला लागली. पण रेगे देशमान्यांकडे फोन करीत नव्हते. की देशमाने रेग्यांना विचारीत नव्हते. करे तो भी क्या?
‘‘घरात कुढत बसण्यापेक्षा टेचात नालंदात जायला लाग.’’ आईनं सांगितलं ते लीनाला पटलं.
‘‘गाडी घेऊन जाऊ बाबा? लीनानं विचारलं.’’
‘‘जा की. पण जपून चालव.’’
‘‘जा मग. मी नेतच नाही.’’ बाबा मग फुगलेल्या लीनाला म्हणाले,
‘‘अगं लीना, तुझी काळजी वाटते म्हणून बोललो. चार महिने नुसती कॉट नि घर पकडून आहेस म्हणून म्हटलं.’’
मग आई-बाबांनी विनवणी केल्यावर त्यांच्यावर उपकार करीत असल्यागत तिनं गाडी बाहेर काढली.
ती जुहू पार्ले स्कीमपर्यंत आली नि बिळातून उंदीर यावे तशा दोन रिक्षा तिला येऊन भिडल्या. गाडीची धडक! रिक्षावाले कसे बरोबर! ती कशी चूक! ती कशी बेदरकार! काय देणार कॉपेन्सेशन?.. तिला रडूच फुटलं. खिशात पैसे इतकाले नव्हते.
‘‘अरे, गाडी चालवता नि खिसा भिकार?’’
‘‘एऽऽ भिकार बिकार बोलायचं काम नाही.’’ कोण बोललं?
नरू? नरेंद्रराजा! नरेंद्रमहाराजा!
स्कूटरवर होता. हेल्मेट काढलंन. गॉगल किती शोभून दिसत होता नरूराजाला!
‘‘किती पैसे झाले? बोल! सुंदर तरुण पोरगी बघून पिडता? चल बोल लवकर!’’
‘‘काय साहेब? लाईन मारता काय?’’ नरेंद्रने दोन्ही रिक्षावाल्यांची गच्ची पकडली. ‘‘बायकोय लग्नाची! कळलं?’’
‘‘सॉरी साहेब.’’
‘‘हजार, हजार घ्या नि फुटा.’’ रिक्षावाले सलाम ठोकून फुटले सुद्धा.
‘‘बस गाडीत लीना. नालंदाला चाललीस का?’’
‘‘थँक्यू नरू! थँक्यू सो मच.’’ ती एकदम रडायलाच लागली.
‘‘ए लीना, मी एस्कॉर्ट करतो तुला. प्लीज रडू नको. मी रुमाल घरी विसरलोय.’’ तो खूप जेन्युईन होता. पण ही गाडीत बसायच्या ऐवजी त्याच्या गळय़ात पडली. भर रस्त्यात. त्याचा शर्ट रडून खराब केलान. पण तो मंद हसत होता. रस्त्यात कुणी थबकलं.. तसा नरेंद्र म्हणाला, ‘‘फुटो, वाईफ है मेरी! मेरी वाईफ!’’ लीना आणखीच बिलगली.
‘‘नरू, मला नाही जायचं कुठे. आपण जुहू चौपाटीवर जाऊ. भेळ नि आईसकँडी!’’
‘‘ओके. मी गाडी साईडला पार्क करतो तुझी. सोड ना. मला एकच मिनिट. मग आपला व्हॅलेन्टाईन डे स्पेशल चालू करू. यू वोंट से नो! आय मिस्ड यू सो मच लीना! पण आई म्हणे आपण नाही नांगी टाकायची. बरं झालं मधेच भेटलो नं!’’
पण लीनाला आता सासूचा चेहरा आठवतच नव्हता. यत्र तत्र सर्वत्र नरेंद्रच दिसत होता. ती भेळ, ती एक्कच आईसकँडी.. उष्टंमाष्टं कित्ती गोड लागलं. रेगे नि देशमाने त्या उष्टय़ात एक झाले.
‘‘येशील नं?’’
‘‘म्हंजे काय?’’ असा तो व्हॅलेन्टाईन स्पेशल लडिवाळ सत्रा फेब्रुवारीस झाला त्यांचा प्रिय वाचकांनो!