‘कोण रे ही कामिनी?’ बायकोनं एसएमएस बघून विचारलं ‘माझी आतेबहीण आहे.’ तो पटकन खोटे बोलला ‘आपल्या लग्नाला बावीस वष्रे झाली प्रभाकर. मी एकदाही कामिनीचं तोंड सुद्धा बघितलं नाही. ना कधी तिच्याबद्दल ऐकलं.’
‘ऑपरेशन झाले.. आणि तो बरोबर नाही?’
‘नाही.’
‘काय नवरा आहे की कोण?’
‘मला ठाऊक नाही.’
‘किती खर्च झाला?’
‘एकोणसत्तर हजार.’
‘आपण फिप्टी फिप्टी करू’
‘नको रे. मला अवघड वाटतं. डोळे वाहू लागलेत. प्लीज असं काही करू नकोस.’
‘बिन लेबलच्या नात्याला हक्क नसतो? अधिकार नसतो? ट्राय अँड अंडरस्टँड गं. मला खूप आनंद आहे तुझ्यासाठी काही करण्यात. तो तू हिरावून घेऊ नकोस आणि पैशाची कमी नाही बघ.’
पण तिकडून व्हॉट्सअॅप चॅट बंद झाली. फोनच ऑफ झाला. प्रभाकर विचार करू लागला. का हिचा नवरा इतका पझेसिव्ह आहे? हिला मैत्रिणी आहेत तसे मित्र का असू नयेत? त्याबद्दल इतका राग? की ऑपरेशन झाले तर तिच्या संगत असू नये? आणि मुलाने का नाही कॉलेज बुडविले? आईची पर्वा नाही?
त्याला वाटले.. इथून उठावे नि पुण्यास जावे. माई मंगेशकर इस्पितळात शिरावे. तिला शोधावे. तिच्या कॉटशेजारी स्टुलावर ठिय्या द्यावा. तिच्या कुरळय़ा केसातून हात फिरवावा. मायेनं नाश्ता भरवावा. पाय चेपून द्यावे नि स्नेहलने म्हणावे, ‘मी आहे ना? आता कसली काळजी? अगं मुंबई-पुणे अंतर पार करेपर्यंत जिवात जीव नव्हता.
माझी फेसबुक फ्रेंड आजारी नि मी जवळ नाही? तुला कधी पाहिली नव्हती, पण फेसबुकवरचे तुझे फोटो? इंप्रिंट आहेत काळजावर!’
‘कोण रे ही कामिनी?’ बायकोनं एसएमएस बघून विचारलं
‘माझी आतेबहीण आहे.’ तो पटकन खोटे बोलला
‘आपल्या लग्नाला बावीस वष्रे झाली प्रभाकर. मी एकदाही कामिनीचं तोंड सुद्धा बघितलं नाही. ना कधी तिच्याबद्दल ऐकलं.’
‘कारण बावीस वष्रे ती जेलात होती.’
‘काऽऽय? जन्मठेप?’ मोहिनी किंचाळलीच.
‘मनाविरुद्ध जेव्हा बायकांना नव-याजवळ राहावे लागते तेव्हा ती जन्मठेपच ना मोहिनी! नवरा कसाही असो, लेकरासाठी त्याला सहन करा! म्हणून म्हटलं जेलात होती.’
‘सॉरी प्रभाकर.. तू स्नानाला गेला होतास तेव्हा कुतूहल म्हणून तुझे एसएमएस बघितले. पहिल्यांदा उडालेच. तुला फैलावर घेणार होते. पण आता नाही.’ मोहिनी सहजपणे म्हणाली.
‘थँक्स मोहिनी. आय लव्ह यू. आय लव्ह यू फ्रॉम दि बॉटम ऑफ माय हार्ट’ तो तिला पटकन जवळ घेत म्हणाला.
‘या बहिणीबद्दल कधी बोलला असतास तर असा गैरसमज झाला नसता ना प्रभाकर. मग आता तिने नव-याला सोडलं का रे प्रभाकर?’
‘नाही. कारण त्याला तिच्या असण्याची सवय झाली आहे. मी सुसाईड करीन नि चिठ्ठीत ‘तुझ्यामुळे’असं लिहीन म्हणाला. मग तिने नव-याला सोडण्याची कल्पना रद्द केली. पण आता ती मनाप्रमाणे जगते. म्हणजे तिच्या मनाप्रमाणे व्हॉट्सअॅपवर मन मोकळं करते. फेसबुकवर असते.’
‘असं का? आय वूड लव्ह टू हर.’
‘मोहिनी, एकदा बोलावू का तिला घरी.’
‘नक्की.’
तो विषय असा भांडाभांडी न होता गोडीगुलाबीनं संपला.
रात्री तो त्याच्या लेखनकक्षात बसला असता त्याला कामिनीबद्दल उचंबळ दाटून आला. मोहिनी दिवसभराच्या कामाने थकून झोपलीय याची खात्री करून त्याने एसएमएस केला. कामिनीस.
‘झोपलीस?’
‘नाही रे. झोपच येत नाही. स्वत:बद्दल जितका विचार करते नं, तितकी अधिकाधिक दु:खी होतेय मी. वाटतं, या दुखण्यात मरण आलं असतं तर रोजच्या मरण्यातून मुक्ती मिळाली असती.’
‘आता तूच असं बोलू लागलीस की काळजाला क्षतं पडतात.’
ऐक.. कविता झालीय
‘समोर आड, आडात भोवरा
भोव-यात मी, खोल खोल
बिनलेबलाच्या नात्यामध्ये
बुडत चाललोय, जातोय तोल.
सावरता माझे, मन सावरेना
आवरता माझे, मन आवरेना
तळमळतोय मी, तुझ्या विना
एकदा तरी, दर्शन देना.. दे ना!’
‘आता एसएमएस बंद..’ तिचं गुरकावण.ं
‘रागावलीस?’ त्याचं आर्जव.
‘खुळावले. पण मोहाची दारे बंद कर. बंद.. बंद.. बंद’
आणि मग दहा-पंधरा काय..
महिनाभर एसएमएस बंदी! त्याच्या एसएमएसला नो उत्तर. तो संभ्रमित. विचलित. भ्रांतचित्त.
कधीही न बघितलेली व्यक्ती इतकं वेड लावू शकते? केवळ फोटोतला चेहरा इतकं लोभावू शकतो? याला काय म्हणावं? प्रेम? वासना? वात्सल्य? ओढ, करुणा? कळतच नाही या वेडाला काय म्हणावं?
शेवटी त्याने निर्वाणीचा एसएमएस केला. ‘खूप झाले आता. माझे पुस्तक येते आहे. ‘फेस टू फेस’.. सगळय़ा कविता दोन चेह-यांच्या आहेत. व्यक्त आणि अव्यक्त चेहरा.
तू येशील. पुस्तक न वाचता त्यावर बोलशील. हक्काने! कारण ते तुझं माझंच गुज आहे.
अलगुज आहे. एसी टॅक्सीने ये. स्वतंत्र टॅक्सी कोणत्याही कोंबाकोंबीत नको. कळलं ना? तुझ्यासाठी मुंबईत रॅनिसन्समध्ये सुपरडिलक्स एसी रूम बुक केलीय. ये.. ये.. ये.. नच आलीस तर या नात्याची सुसायडल नोट असेल. जन्मात बोलणार नाही. हा मग अखेरचा एसएमएस! बघ.. ठरव तुझं तू!
तात्काळ एसएमएस आला. ‘येतेय. तारीख कळव.’
आणि ती आली. तिला बघून तो विस्मयचकित!
‘सुंदर आहेस. सुंदर मेंटेन केलंयस स्वत:ला. आय अॅम सो व्हेरी हॅपी टू सी यू!’ मग तो गडबडीनं म्हणाला,
‘गाडीत माझी बायको बसली आहे. मोहिनी. तू माझी आतेबहीण आहेस कामिनी. मी तुझा मामेभाऊ! मोहिनीसाठी. तुझा नवरा जुलमी आहे. पण तू त्यास सोडलं नाहीयेस. विवाहाची जन्मठेप भोगते आहेस. हे सारं लक्षात ठेव. मोहिनीशी बोलताना. धिस इज हाऊ आय हॅव डिसक्राइब्ड यू. मोहिनीला तू ‘अशी’ ठाऊक आहेस’ ‘ठीक आहे. प्रभाकर, ती दिसत नाही, तोवर सांगते, मी त्याला सोडून आलेय. तुझ्या भरवशावर. एका फेसबुक फ्रेंडकडून ही फार मोठी मागणीय, पण सुरवंटाचं कधीतरी फलपाखरू होतंच ना रे प्रभ्या? मलाही फुलपाखराचं आयुष्य हवंय! फुलपंखी. तेही मुंबईच्या महानगरात. तुझ्यासवे.’
तो जराही हबकला नाही. जराही गोंधळला नाही.
‘मी सारं वाचलं होतं न लिहिलेलं. मैत्रीत शब्दांना कुठे गं मोल आहे? मोल विश्वासाला आहे. सच्ची मैत्री विश्वास जोपासते.’
बोलत बोलत दोघं गाडीकडे आले.
आणि तिचं बर्फ झालं. समोर मोहिनी उभी होती. तिची प्राथमिक शाळेतली मैत्रीण! आता? पण ती निर्ढावल्यासारखी गाडीत बसली. जगात सात चेहरे एकासारखे एक असतात. ‘ती’ मी नव्हे बस्स!