‘तू काय खातोस, तुझं पोट कसं बिघडतं?’ बंटीने रॉकीला विचारलं. त्यावर तो म्हणाला, ‘मी जास्त वीज चार्ज करून घेतली तर माझ्यातल्या बॅटरीवर दाब पडतो, त्याला तुम्ही लोड असं म्हणता, त्यामुळे त्यातील रसायनं जळून जातात आणि माझी बॅटरी लवकर डाऊन होते.’ रॉकी पुढे म्हणाला, ‘तुमच्या पोटाचंही तसंच आहे, तुम्ही जे काही खाता ते पोटात गेल्यावर त्यात पाचक रस मिसळतात. ती सुद्धा एक प्रकारे माझ्या पोटात असतात तशी रसायनंच असतात. तू जेव्हा तळलेले चिप्स, चॉकलेट्स आणि चायनीज पदार्थ खातोस तेव्हा हे पाचक रस मोठय़ा प्रमाणात त्यात मिसळतात. त्यामुळे पोटाचं काम वाढतं, अन्नाचं पचन होणं अवघड होतं. पोटातील आम्ल वाढल्यामुळे आंबट ढेकर येतात आणि पोट बिघडतं. त्यामुळे प्रमाणात व आणि सकस अन्न खाणं आवश्यकच असतं.’
बंटी शाळेतून घरी आल्यावर दप्तर खोलीत भिरकावून कपडे न बदलातच खेळायला पळत असे. त्यामुळे त्याची आई रागावून त्याच्या मागे धावायला येई, पण त्याच्या आधीच बंटी मैदानात पसार होऊन जाई. तो नाश्ताही वेळेवर करत नसे आणि रोजच्या रोज जेवणात बंटीला आवडते पदार्थच लागत. म्हणजे जॅम, सॉस, तळलेले पदार्थ वगैरे. हे पदार्थ खाण्यासाठी तो आईकडे हट्ट करत असे. मात्र, पौष्टिक, सकस आणि चौरस आहार त्याने खावा म्हणून त्याची आई त्याच्या पाठीशी लागत असे. मात्र बंटी तिचं काही ऐकत नसे. चमचमीत पदार्थ खाण्याचाच हेका तो धरत असे.
रविवारी शाळेला सुट्टी असताना एकदा बंटीचे बाबा बाहेरगावाहून येणार होते. ते त्यांच्या ऑफिसच्या कामानिमित्त बाहेर गेले होते. येताना ते बंटीला एक भेटवस्तू घेऊन येणार असल्याचं त्यांनी सांगितलं होतं. त्यामुळे बंटी भलताच खुशीत होता. बाबांची मोटार घराबाहेर थांबताच बंटी धावतच गाडीजवळ गेला. त्याने घाईघाईने बाबांच्या हातातलं सामान घेऊन भेटवस्तू शोधायला सुरुवात केली. त्याला एक मोठा खोका दिसला. तो उघडून पाहिला तर त्यात एक रोबोट. बंटी कुतूहलाने रोबोटला पाहू लागला. बाबांनी त्याची बॅटरी चार्ज केल्यावर रोबोट बोलू लागला. ‘माझे नाव रॉकी रोबोट. तुमचं नाव काय? रोबोने प्रश्न विचारला. हा प्रश्न तो सारखासारखा विचारू लागला. आता बंटीला गंमत वाटली. तो आनंदाने ओरडला, ‘माझं नाव बंटी!’ ‘ओहो..बंटी, खूप छान.
आता आपण मित्र,’ रोबोट त्याला म्हणाला. बंटीने त्याच्याशी दोन बोटांची बट्टी घेतली. रोबोटनेही त्याच्या यांत्रिक हातातून दोन गुळगुळीत बोटं बाहेर काढली आणि बंटीशी बट्टी घेतली. रोबोट त्याला म्हणाला, ‘आता आपण मित्र झालो आहोत आणि मैत्रीचा पहिला नियम असा आहे की, मित्राने केलेली सूचना मेहमीच पाळायची. जर तुला हे पटत असेल तरच आपली दोस्ती, अन्यथा नाही.’ रॉकी रोबोटचं हे बोलणं ऐकून बंटी आनंदाने म्हणाला, ‘हो..हो..नक्कीच. आपण दोघं मित्र. मी तुझं सगळंच ऐकणार.’ असं बोलून बंटीने रॉकीला मिठी मारली. तसा रॉकी रोबोटही आनंदला. त्याच्या डोक्यावरील तारांमध्ये बसवलेला दिवा पेटला. त्यातून सप्तरंगी प्रकाश बाहेर आला आणि रोबोटच्या डोक्यातून घंटीचा आवाज येऊ लागला. रॉकीला आनंद झाल्याची ही प्रतिक्रिया होती.
रात्रभर बंटी रॉकीसोबत बोलून बोलून थकून गेला आणि त्याच्याजवळच झोपला. सकाळी उठल्यावर त्याने पाहिलं तर रॉकी त्याच्याजवळ नव्हताच. त्याने रॉकीला आवाज दिला तेव्हा रॉकी स्वयंपाकघरातून बाहेर पडला. तो बंटीला म्हणाला,‘ बंटी, मी तुला उठवणारच होतो. कारण सकाळी जास्त वेळ झोपून राहाणं तब्येतीसाठी चांगलं नसतं.’ त्यावर आळसावलेला बंटी म्हणाला, ‘वरच्या वर्गाच्या परीक्षा सुरू असल्यामुळे आज शाळा उशिराने आहे. त्यामुळे घाई नाही.’ असं म्हणून तो पुन्हा पहुडला. आता, रॉकीने मोठय़ा आवाजात हॉर्न वाजवला आणि बंटीला म्हणाला, ‘बंटी, उठ. तू माझा मित्र आहेस, तू मला सांगितलं होतंस की, माझी प्रत्येक गोष्ट तू ऐकणार.’ त्याचं बोलणं ऐकून बंटी आळोखेपिळोखे देत अंथरूणातून उठला.
रॉकी त्याला म्हणाला, ‘बंटी मी कधीच उशिरा उठत नाही. कारण माझ्या शरीरातच घडयाळ लावलेलं आहे. त्याच्या वेळेनुसारच मला सगळी कामं करावीच लागतात. माझी कामं माझ्या मेंदूतल्या घडय़ाळ्यात सेट करून ठेवली आहेत. उशीर करून चालत नाही.’ बंटी हे कुतूहलाने ऐकत होता. त्याला रॉकीने आणखी माहिती पुरवली, ‘सकाळी उठल्या उठल्या मला स्वत:ला चार्ज करून घ्यावं लागतं. तुला सकाळी नाश्ता करावा लागतो तसं मला माझी बॅटरी म्हणजे माझं पोट पूर्ण भरेपर्यंत मी स्वत:ला चार्ज करून घेतो. मात्र, मी जास्त वीज घेत नाही, जास्त खाल्ल्यावर माझंही पोट बिघडतं.’
‘तू काय खातोस, तुझं पोट कसं बिघडतं?’ बंटीने रॉकीला विचारलं. त्यावर तो म्हणाला, ‘मी जास्त वीज चार्ज करून घेतली तर माझ्यातल्या बॅटरीवर दाब पडतो, त्याला तुम्ही लोड असं म्हणता, त्यामुळे त्यातील रसायनं जळून जातात आणि माझी बॅटरी लवकर डाऊन होते.’ रॉकी पुढे म्हणाला, ‘तुमच्या पोटाचंही तसंच आहे, तुम्ही जे काही खाता ते पोटात गेल्यावर त्यात पाचक रस मिसळतात. तीसुद्धा एक प्रकारे माझ्या पोटात असतात तशी रसायनंच असतात. तू जेव्हा तळलेले चिप्स, चॉकलेट्स आणि चायनीज वगैरे पदार्थ खातोस तेव्हा हे पाचक रस मोठया प्रमाणात त्यात मिसळतात. त्यामुळे पोटाचं काम वाढतं, अन्नाचं पचन होणं अवघड होतं. पोटातील आम्ल वाढल्यामुळे आंबट ढेकर येतात आणि पोट बिघडतं. त्यामुळे प्रमाणात व आणि सकस अन्न खाणं आवश्यकच असतं.’
बंटी कुतूहलाने ऐकू लागला. रॉकीने आपलं बोलणं सुरूच ठेवलं. तो पुढे म्हणाला, ‘तू जेव्हा अन्न चावतोस तेव्हा अन्नात लाळ मिसळते, त्यामुळे अन्न लवकर पचतं. मात्र भूक नसताना जेवलं तरी पोट बिघडतं. मीसुद्धा कमी जास्त दाब असलेल्या वीजेचं सेवन केलं तर माझ्याही बॅटरीचं पोट बिघडतं. त्यामुळे वेळेवर आणि सकस अन्न घेणं महत्त्वाचं. मला साडेतीनशे वॉटचीच वीज लागते. माझं पोट भरल्यावर हा हिरव्या रंगाचा दिवा पेटतो. त्यावेळी मी जेवण बंद करतो. जास्त दाबाची आणि जास्त वेळ वीज घेतल्यास माझी तब्येत बिघडते.’
रॉकी सांगत होता तेवढय़ात बंटी त्याला मध्येच अडवत म्हणाला, ‘..पण मला चॉकलेट्स खूप आवडतात. त्यात ऑरेंज, मँगो असे फ्लेवर्स असतात.’ त्यावर रॉकी रोबोट म्हणाला, ‘ऑरेंज, मँगो हे फ्लेवर्स फळांतूनच घेणं कधीही चांगलं, चॉकलेटमध्ये त्याची मजा येत नाही. खरं की नाही?’ रॉकीने असा बिनतोड प्रश्न केल्यावर बंटीने होकारार्थी मान डोलावली.
‘माझ्या शरीरातील विविध भागांची तपासणी अधूनमधून करावी लागते. त्याला सव्र्हिसिंग म्हटलं जातं. तू तुझ्या सायकलची करतोस ना तशीच. त्यावेळी वर्षभर पुरेल इतकं सकस अन्न मी खाऊन घेतो. त्यानंतर त्यावरच माझं काम चालतं. ज्यावेळी वीज नसते त्यावेळी पेट्रोलवरही मी चालू शकतो, मात्र, त्याचं प्रमाण नियमित असायला हवं. मी जेव्हा आजारी पडतो तेव्हा माझ्याही शरीरातील यंत्रणा गरम होतात. तुला ताप येतो, तसाच मलाही ताप येतो. मग मला आमच्या सव्र्हिसिंग सेंटरमध्ये न्यावं लागतं. तुझे आईबाबा तुला दवाखान्यात घेऊन जातात तसे. त्यामुळे केवळ योग्य, प्रमाणात आणि सकस अन्नच घ्यायला हवं. आपल्यालाच त्याचा फायदा होतो.’ रॉकी बंटीला संगातच होता.
बंटी रॉकीचं बोलणं शांतपणे ऐकत होता. त्याने हसून मान डोलावली. त्यानंतर बंटी केवळ सकस जेवणंच घेऊ लागला. त्याने दूध पिण्यासाठी कधी नकार देणं बंद केलं. मधल्या सुटीत डब्यात पोळी-भाजीच घेऊन जाऊ लागला. आता तो दररोज एकतरी फळ खाऊ लागला. चिप्स, चायनिस भेळ, तळलेले पदार्थ खायचं त्याने सोडून दिलं. त्यामुळे बंटीही रॉकी रोबोटसारखा तल्लख बुद्धीचा झाला.